Piszemy

Obraz wilka w Polsce

Wilki to drapieżne zwierzęta, które nie tylko w Polsce, ale i na całym świecie są owiane złą sławą wzbudzając w ludziach negatywne emocje. Polacy od lat wychowani na bajce o "Czerwonym Kapturku" już od wczesnego dzieciństwa mają wyryte w pamięci oraz podświadomości, że zły i okrutny wilk, ma ogromne kły i na pewno pożre nas przy najbliższej okazji. Taki obraz tych właściwie płochliwych w stosunku do człowieka zwierząt funkcjonuje w bajkach, mitach, legendach, przysłowiach, literaturze i malarstwie. Można powiedzieć, że w całym dziedzictwie kulturowym naszego kraju wilk to tylko i wyłącznie zagrożenie dla człowieka.

Spotkanie w lesie wilka to prawdziwy ewenement, nawet na terenach, na których występowanie tych zwierząt jest liczne. Tak naprawdę wilka bardzo rzadko można spotkać na otwartej przestrzeni. Jedynie dzięki śladom pozostawianym przez te dzikie zwierzęta można mieć pewność, że w danym miejscu te zwierzęta występują. Nawet przyrodnicy badający gatunek (z łaciny Canis Lupus) nie mieli wielu sposobności, aby wilka spotkać. Często muszą zadowolić się wilczymi odchodami, na podstawie których można wiele o osobniku powiedzieć. Na przykład można określić wiek wilka albo treść jego pożywienia.

Behawior wilka

Wilki fascynują człowieka ze względu na bardzo wysoki stopień inteligencji, tworzenie harmonii i hierarchii w swoim wilczym stadzie. Te stadne zwierzęta są przystosowane do życia w grupie, do tworzenia własnej rodziny, w której najstarsze osobniki nigdy nie są odsuwane od stada tylko otaczane opieką i troską. Wilczą rodzinę nazywa się watahą. Każda wataha ma swój system komunikacji i rytm życia podobnie jak u ludzi. Nie każdy zdaje sobie sprawy jak człowiek i wilk ma wiele ze sobą wspólnego.

Wilki, które były przez człowieka od wieków tępione, zabijane i prześladowane z czasem przyzwyczaiły się do trudnych warunków i teraz należą do zwierząt nad wyraz sprytnych, płochliwych i potrafiących przystosować się do każdych warunków życia.

Dzięki sile i sprytowi, które nie bez powodu są przypisywane tym drapieżnikom wilki potrafią zabijać zwierzęta większe od siebie, chociaż natura nie wyposażyła ich w ostre pazury jak u kotów, czy potężne szczęki jak w przypadku rekinów. Ich niebywała strategia polowań oraz umiejętność pracy w grupie wyróżnia te zwierzęta spośród innych gatunków. Wilki atakują i zabijają tylko i wyłącznie dla zaspokojenia głodu.

Samiec alfa - siła i majestat

Charakter wilka decyduje o jego pozycji w stadzie. Każdy gatunek potrzebuje przewodnika, dominanta, opiekuna stada. U wilków jest to samiec alfa czyli dominant nierzadko wybrany poprzez walkę w obrębie wilczej watahy. To samiec alfa ma za zadanie czujnie obserwować otoczenie i eliminować zagrożenie. Ma być "ochroniarzem" swojego stada - wilczej rodziny, której przewodzi. To samiec alfa - ojciec rodziny powinien wzmacniać spójność i hierarchię w obrębie stada. Oprócz wszystkich ważnych dla przeżycia i trwałości stada funkcji samiec alfa ma też swoje przywileje. Otóż po upolowaniu zdobyczy jako pierwszy spożywa mięso, które znaczy moczem. O cechach przywódczych wśród wilków świadczy na przykład wycie.

Tryb życia

Można z całą pewnością powiedzieć, że wilki to zwierzęta prowadzące nocny tryb życia. W ciągu dnia ich aktywność ogranicza się do minimum. Inaczej jest w nocy wtedy polują i są w ciągłym ruchu. Wilki to zwierzęta, które kochają wolność i ruch. Potrafią przebiec w ciągu jednej nocy do 100 km tropiąc i goniąc zwierzynę, albo w celu patrolowania swojego rewiru, który znaczą moczem. Przyrodnicy i naukowcy twierdzą, że wilk pozbawiony możliwości swobodnego i dalekiego przemieszczania się oraz polowania na zwierzynę przestaje być wilkiem.

Wilki na miejsce swojego bytowania wybierają lasy liściaste, mieszane oraz iglaste. Te sprytne i płochliwe zwierzęta można spotkać nie tylko na terenach górskich ( Bieszczady, Beskid Śląski, Beskid Żywiecki i Beskid Mały), ale też na terenach nizinnych. W nizinach i dolinach szukają lasów bagiennych, przy których obficie występują zwierzęta kopytne będące ulubionym pożywieniem wilków. Jednak zawsze miejsca, które wybiorą na miejsce bytowania wilczej rodziny, będą odosobnione i dobrze zalesione. Za swoją ostoję wilki bardzo często wybierają miejsca po dawnych poligonach ze względu na piaszczyste podłoże, które sprzyja kopaniu nor oraz są to zwykle miejsca, w których człowiek - najgroźniejszy wróg wilka, rzadko pojawia się na tych terenach.

Ochrona wilków w Polsce

W latach 90-tych populacja wilka zaczynała zanikać przez zabijanie ich przez człowieka. Na szczęście gatunek ten przestaje być zagrożony wyginięciem. Od 1998 roku wilki poddano ścisłej ochronie gatunkowej, dzięki czemu populacja zaczęła się odradzać, migrować. W Polsce najwięcej wilków żyje na terenie Karpat. Podsumowując wilki to wolne i niezależne dzikie zwierzęta, które takimi powinny pozostać na zawsze. Trzeba pamiętać, że największym zagrożeniem dla nas ludzi częściej będzie drugi człowiek aniżeli dzikie zwierzęta. Wilki nie powinny wzbudzać w nas strachu, a jedynie fascynację i podziw.